اى خدا؛ پروردگار ماسوا!
می‌کنم دائمْ تو را از دلْ صدا

(پروردگار: پرورش‌دهنده. ماسوا (به کسر و ضمّ سین): آنچه غیر از خداوند والا است، هم? آفریدگان.)

تو کریم و مهرْبانیّ و وَدود
پس به من هر نعمتی را کن عطا

(کریم: بخشنده. ودود: بسیارمهربان.)

بارالاها! تو غَفوریّ و رحیم
پس ببخشا معصیت‌های مرا

(غفور: آمرزنده. رحیم: بخشاینده / مهربان. معصیت: گناه.)

خوب می‌دانى که در قلبم تویی
گوییا می‌بینمت در هر کجا

(کجا: جا، مکان.)

هر کجا را می‌کنم با دلْ نگاه
در کَنار خلق می‌بینم تو را

(خلق: آفرینش / آفریده / مردم.)

ای خدا! هم خالق و هم رازِقى
از تو هر موجود می‌یابد صفا

(رازق: روزی‌دهنده.)

از صفایت عاشقت معشوق تو است
عاشق تو از تو می‌خواهد رضا

(رضا: خشنودی. مقصود، خشنودی خداوند والا است.)

عارفان از درک کُنهت عاجزند
ذات تو از هر کسى باشد خَفا

(کنه: حقیقت، ذات. خفا: پنهان.)

مؤمنان از کیفر تو در هَراس
گرچه می‌باشند از اهل رَجا

(کیفر: مجازات. هراس: ترس. رجا: امید (به رحمت خداوند والا).)

تو کریمىّ و، کَرامتْ کار تو است
می‌کنم بر بارگاهت اِلتِجا

(کریم: بخشنده. کرامت: بخشندگی. التجاءکردن: پناه‌بردن.)

من فِدای پنج تن که بهر تو
جمع گردیدند در زیر کِسا!

(کساء: گلیمی که آن را می‌پوشند.)

تو، به آنان لطف دارى از اَزَل
آفریدی بهرشان اَرض و سَما

(ازل: زمان بی‌ابتدا. ارض: زمین. سماء: آسمان.)

نام آنان مصطفى و فاطمه
مرتضی بود و حسین و مجتبی

نه امامِ نسل آنان کرده‌اند
کلّ عالَم را پر از نور و ضِیا

(ضیاء: نور، روشنایی.)

شد «بِنیسی» دست‌بردامانشان
تا شود از دام مِحنت‌ها رها

(محنت: رنج، سختی، زحمت.)