در این هنگام، پدرم وضوگرفته وارد اتاق شد. گویا بعضى از حرف‌هاى من و ماردم را شنیده بود. رو به من کرد و گفت: «چیه شیرخدا!؟ چرا از خواب بیدار شدى؟ هنوز نصف‌شب است.» مادرم گفت: «شیرخدا می‌خواهد با تو نماز شب بخواند و به درگاه خدا دعا کند تا من خوب بشوم.» پدرم گفت: «کار خوبى می‌کند. بگذار دعا کند؛ دعاى طفل معصوم قبول می‌شود؛ چون آن‌ها، مثل ما که گناه نکرده‌اند. دلشان پاک است. امامان ما هم وقتى ناراحتى و گرفتارى برایشان پیشامد می‌کرد، بچه‌هایشان را دوْر خود جمع کرده و دسته‌جمعى به درگاه خدا دعا می‌کردند و برطرف‌شدن ناراحتى و گرفتاری‌شان را از درگاه خداى بزرگ می‌خواستند.»

     مادرم با تعجّب از پدرم پرسید: «مگر براى امام‌ها هم ناراحتى و گرفتارى پیش می‌آمد؟!» پدرم گفت: «آرى؛ آرى. این دنیا جاى سختى و گرفتارى است؛ مخصوصا هر که در پیشگاه خدا عزیز باشد، بیش از دیگران به ناراحتی‌ها و گرفتاری‌ها مبتلا می‌شود. مگر نشنیده‌اى که گویند: "اَلبَلاءُ لِلْوِلاء؛ بلا و گرفتارى براى دوستان خدا است." یا این که می‌گویند: "هر که در آن بَزم، مقرّب‌تر است / جام بلا بیش‌ترش مى‌دهند"؟ این حرف‌ها را بیخود و بى‌جهت نگفته‌اند. اصلاً در عالم، مِحنت و محبّت، خوش و ناراحتى، کنار هم قرار گرفته‌اند. خوش به حال کسى که بر بلاها صبر کند تا خدا برایش اجر و پاداش بدهد! آرى؛ خدیجه! این‌ها، همه، آزمایش و امتحان خدایى‌اند. باید صبر کرد تا از خدا اجر گرفت.»

     درست است که من آن موقع، معنى و مفهوم این حرف‌ها را نمى‌دانستم، ولى از حرف‌هاى پدرم این را فهمیدم که هر کارى دست خدا است. خدا براى آزمایش بندگان خود، بعضى‌ها را به بلاها و گرفتاری‌ها و مریضى‌ها گرفتار مى‌کند و اگر آن‌ها صبر و تحمّل کردند، برایشان جزاى خوب و پاداش نیک خواهد داد.

منبع: شیرخدای آذربایجان، ص 28 و 29.

مشاهده‌ی مطالب دیگر این کتاب، از راه لینک زیر در وبگاه بِنیسی‌ها: http://benisiha.ir/2019/04/176/ .

کانال بِنیسی‌ها (عالم عارف: حضرت استاد بنیسی؛ و فرزندشان: حاج‌آقا بنیسی) در پیام‌رسان‌های ایتا، اینستاگرام، روبیکا و سروش: @benisiha_ir.