مرحوم حجّةالحق، حضرت استاد اسدالله داستانی بنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ در کتاب «همیان بِنیسی یا تاریخ گویای گذشته» نوشته‌اند:

شیخ صدوق ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ نقل کرده است که حضرت امام محمّد باقر ـ سلام الله تعالی علیه. ـ فرموده‌اند: «روزی که عیسی از مادرش، مریم، متولّد شد، همانند کودک دوماهه بود.

     هنگامی که هفت ماه از ولادتش گذشت، مریم او را پیش معلّمی برد و گفت: "به فرزندم دانش بیاموز!"

     معلّم گفت: "بگو: بسم الله الرّحمان الرحیم." عیسی گفت: "بسم الله الرّحمان الرحیم!"

     معلّم گفت: "بگو: اَبجَد." عیسی گفت: "ابجد!"

     معلّم گفت: "بگو: هَوَّز." عیسی گفت: "ابتدا معنای ابجد را یاد بده؛ سپس هوّز را بگویم!" معلّم گفت: "هنوز مکتب‌ندیده و درس‌نخوانده، معنای ابجد را از من می‌پرسی؟!" و خواست که او را با عصا بزند!

     عیسی گفت: "اجازه بده که من بگویم! الف یعنی: آلاء (= نعمت‌های) خدا. باء یعنی: بَهجت (= شادی) او. جیم: جمال اقدس = زیبایی مقدّس‌تر) او. دال: دین. [امّا] هوّز: هاء: هَوْل (= ترس) جهنّم. واو: وای بر اهل آن. زاء: آواز آتش." و تا آخِر 28 حرف را معنی کرد!

     معلّم وقتی این مطالب را از او شنید، به مریم رو کرد و گفت: "این کودک را ببَر؛ که همه‌ی آفریدگان زمانه، نیازمند دانش‌های او هستند و او به آموختن نیاز ندارد."»

مشاهده‌ی داستان‌های دیگر این کتاب، از راه لینک زیر در وبگاه بِنیسی‌ها: http://benisiha.ir/2019/05/153/ .

کانال بِنیسی‌ها (عالم عارف: حضرت استاد بنیسی؛ و فرزندشان: حاج‌آقا بنیسی) در پیام‌رسان‌های ایتا، اینستاگرام، روبیکا و سروش: @benisiha_ir.