شعر معنوی
به نام خدا
شعری از مرحوم حجّةالحق، حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ با شرح آن به قلم فرزندشان (حاج‌آقا اسماعیل):
از خدا خواهم به من حِشمت دهد
او حکیم است و به من حکمت دهد
(از خدا می‌خواهم که به من شُکوه دهد و نیز از او که حکیم است، می‌خواهم به من حکمت دهد.
حشمت: شُکوه و عظمت.)
آنچه داده بر حکیمان جهان
از همان بر من کمى خِلعت دهد
(از آنچه به حکیمان جهان داده است، به من کمی هدیّه دهد.
خلعت: جام? دوخته که بزرگی به کسی بخشد، هدیّه.)
بر دل من عشق و عرفان و صفا
مِهر خود بر من بِلامِنّت دهد
(به دل من عشق، عرفان، صفا و مَحبّتش را بدون منّت دهد.
مِهر: محبّت. عرفان: شناختِ واقعی خداوند والا.)
روزوشب بودم در این افکار خویش
می‌شود بر من چنین نعمت دهد؟
(روزوشب در این اندیشه‌هایم بودم و در فکر این که آیا می‌شود که به من این‌چنین نعمت‌هایی دهد.)
گفت بر من عاشقى شوریدهحال:
«هر چه خواهى از خدا رَفعت، دهد
(عاشقی که خدا او را جذب خود کرده بود، به من گفت: «هر چقدر از خدا رفعت بخواهی، می‌دهد.
شوریدهحال: مجذوب، کسی که خداوند والا او را جذب خودش می‌کند و برای خودش برمی‌گزیند و به مقامات عالی می‌رساند. هر چه: هرچقدر. هر هرفعت: بلندمرتبه‌شدن.)
شرط آن، اخلاص و اعمال نکو است
آن‌گه از او خواه در خلوت، دهد
(شرطش اخلاص و اعمال نیکو است؛ سپس از او در خلوت بخواه؛ که می‌دهد.)
هر که بر سویش رَوَد در نیمه‌شب
حق به او، هم نور و هم عزّت دهد
(هر کسی که در نیمه‌شب به سوی خدا برود [و با عبادت شب‌زنده‌داری کند]، خدا به او، هم نور و هم عزّت می‌دهد.
حق: از نام‌های خداوند والا.)
زیور انسان به تقوا هست و بس
او به تقوا حشمت و بَهجت دهد
(زینت انسان، فقط به تقوا است. خدا به سبب تقوا شُکوه و شادی می‌دهد.
زیور: زینت، آنچه با آن آرایش کنند. بس: فقط. بهجت: شادی.)
تو عمل را همره اخلاص کن
تا خداوندت بسى شَوکت دهد
(تو اعمال صالحت را همراه اخلاص کن تا خداوند به تو عظمت فراوان دهد.
بسی: زیاد. شوکت: عظمت و شُکوه، بزرگواری.)
قرب حق را باش جویا هر زمان
تا به تو او دولتِ قُربت دهد
(در هر زمان، جوینده‌ی نزدیک‌شدن به خدا باش تا او به تو این دارایی و خوشبختی را عنایت کند.
قرب و قربت: نزدیک‌شدن به خدا. جویا: جوینده، جستجوکننده. دولت: دارایی، خوشبختی.)
رحمت وى را طلب کن با عمل
حضرت رحمان به تو رحمت دهد
(با اعمال صالح، رحمت او را درخواست کن تا خداوند مهرْبان، رحمتش را شامل حالت کند.
وی: او. رحمت: مهرْبانی. طلب کن: درخواست کن، رحمان: از نام‌های خداوند والا و به معنای کسی که به همه مهربانی می‌کند.)
اى "بِنیسى"! سعى کن صادق شَوى
با صَداقت، حق به تو الفت دهد»
(اى "بِنیسى"! بکوش که اهل صَداقت شَوی[؛چون] خدا به سبب آن به تو دوستی و همدمی [با خودش را] می‌دهد.
صداقت: درستکاری، راستگویی. الفت: دوستی، همدمی.)
کانال بِنیسی‌ها (عالم عارف: حضرت استاد بنیسی؛ و فرزندشان: حاج‌آقا بنیسی) در پیام‌رسان‌های ایتا، اینستاگرام، روبیکا و سروش: @benisiha_ir.
